Απαίτηση όλων των συναδέλφων μας προς το συνδικάτο, είναι να σταματήσουμε -επιτέλους- το «συνδικαλισμό των εγγράφων και των δημοσίων σχέσεων» και να ξεκινήσουμε τον πραγματικό αγώνα για τη προάσπιση της εργασίας μας και του επιπέδου ζωή των οικογενειών μας. Η μέχρι τώρα παθητικότητα, που έχει επιδείξει η πλειοψηφία που ηγείται του συνδικάτου μας, έχει προ πολλού εξαντλήσει κάθε όριο ανοχής των συναδέλφων μας !
Όταν έχουμε χάσει, τουλάχιστον, το 30% του εισοδήματός μας κι έπεται ακόμα μεγαλύτερη απώλεια με το «πτωχολόγιο» που μας ετοιμάζουν, όταν αναμένεται από στιγμή σε στιγμή, να κτυπήσει και τη δικιά μας πόρτα, η «εργασιακή εφεδρεία», τότε οι δικαιολογίες περισσεύουν και η απαίτηση για δράση και καθολικό αγώνα (απ’ τον οποίο κανείς μας δε μπορεί ν’ απέχει), αποκτά περιεχόμενο και υπόσταση, για να εμποδίσουμε την εφαρμογή των όποιων ζοφερών σεναρίων υπάρχουν, από τα γνωστά κέντρα εξουσίας ! Το ΙΚΑ ΕΤΑΜ, ο μεγαλύτερος ασφαλιστικός οργανισμός της χώρας, εξαιτίας της έλλειψης χρηματοδότησης και της εγκληματικής κυβερνητικής αδράνειας, έχει μπει σε μια πορεία διάλυσης κι απαξίωσης, με ότι αυτό συνεπάγεται για τα εκατομμύρια των ασφαλισμένων και συνταξιούχων της χώρας. Πριν, λοιπόν, φτάσουμε στο οριστικό λουκέτο και στον αφανισμό της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, το συνδικαλιστικό κίνημα στο χώρο μας, οφείλει κι επιβάλλεται, να σταθεί στο ύψος των ιστορικών στιγμών που ζούμε ! Κι επειδή θα βρεθούν (όπως πάντα), κάποιοι που θα ισχυριστούν ότι «ακόμα κι αν αγωνιστούμε δε θα καταφέρουμε τίποτα», τους επισημαίνουμε: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΟΤΙ, ΜΟΝΗ ΧΑΜΕΝΗ ΜΑΧΗ, ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΔΕ ΔΟΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ! Ταυτόχρονα, σαφώς και κανείς μας δε μπορεί να εγγυηθεί ότι ο αγώνας που θα δώσουμε, θα είναι νικηφόρος…όμως, μπορούμε σαφέστατα και με μαθητική ακρίβεια να σας διαβεβαιώσουμε ότι, αν δεν αντιδράσουμε και δεν αγωνιστούμε ενάντια σ’ αυτή την πολιτική, τότε, θα πέσει «θανατηφόρο» στα κεφάλια μας, το χειρότερο και πλέον επώδυνο από τα σενάρια που έχουν «ράψει» για τη πάρτη μας ! Οι εργαζόμενοι της χώρας (είτε ανήκουν στο δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα), έχουν ένα και μόνο δρόμο…το δρόμο του αγώνα και της δράσης…τουλάχιστον, έτσι, θα μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια τα παιδιά μας και δε θα ντρεπόμαστε…γιατί απλούστατα, θα έχουμε κάνει στο ακέραιο, αυτό που μας αναλογούσε !