ΜΑΡΤΗΣ 2016
Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε μέρες έντονης διεκδικητικής μαχητικότητας, αποφασιστικότητας και αλληλεγγύης για την υπεράσπιση του βιοτικού μας επιπέδου, μπροστά στην υποτίμηση της ζωής μας που επέβαλαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τα μνημόνια. Παρά την θετική κατάληξη και χωρίς να ακυρώνουμε την συμβολή μας σ’ αυτό στην υπόθεση της 9Κ, την επιστροφή όσων συναδέλφων βρέθηκαν σε διαθεσιμότητα κλπ, τα αποτελέσματα των δράσεων μας δεν μπορούμε να πούμε ότι κατάφεραν να αναστρέψουν το γενικότερο κλίμα. Τα μνημόνια εξακολουθούν και είναι ΕΔΩ. Παρόλα αυτά κρατάμε ως θετικό το ότι η ενεργός συμμετοχή μας στο διεκδικητικό κίνημα των τελευταίων χρόνων μέσα και έξω από τους εργασιακούς μας χώρους είχε αντίκτυπο σε εμάς τους ίδιους ως πολίτες και υπάλληλους. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΟΠΩΣ ΧΘΕΣ.
Και τώρα 3 χρόνια μετά (που μοιάζει σαν να πέρασε πολύς καιρός έχουμε ξανά εκλογές στο σύλλογό μας για την νέα συνδικαλιστική μας εκπροσώπηση. Και εδώ θα πρέπει να μας απασχολήσουν σοβαρά κάποια πράγματα πριν δώσουμε λευκή επιταγή (με την ψήφο μας) για άλλα 3 χρόνια σε κάποιους από τους συναδέλφους μας για να μας εκπροσωπούν.
ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ.
• Πρώτα από όλα να ξεπεράσουμε την όποια (σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη) απογοήτευση που μόνο σε αδιέξοδα μας οδηγεί.
• Να υπερβούμε και να απορρίψουμε τον κομματικό – κυβερνητικό – κρατικό συνδικαλισμό που αποτέλεσαν τις αιτίες της απαξίωσης του, για την ύπαρξη και επιβίωση του οποίου βεβαίως έχουμε και ο καθένας από εμάς την προσωπική του ευθύνη.
• Να συνομολογήσουμε την ανάγκη της συλλογικής μας εκπροσώπησης μέσα από ένα ΑΛΛΟ Συνδικαλισμό ανοικτό, αλληλέγγυο, διακλαδικό που να ανταποκρίνεται στις νέες σύνθετες ανάγκες, στις αυξημένες απαιτήσεις του καιρού της κρίσης, μα πάνω από όλα που θα βασίζεται στις ηθικές αξίες που με αυτές κατάφερε να εμπνεύσει εκατομμύρια εργαζόμενων σε ολόκληρο τον κόσμο και που αποτέλεσμα των κοινών τους αγώνων υπήρξαν μια σειρά από κατακτήσεις από το 8ωρο μέχρι και την προστασία της μητρότητας.
• Να απορρίψουμε τον συνδικαλισμό της ΑΝΑΘΕΣΗΣ, και γιατί μας υποτιμά ως άτομα, αλλά και γιατί μέσα από τέτοιες λογικές γεννιούνται τα γνωστά φαινόμενα του εργατοπατερισμού που όλοι μας καταδικάζουμε.
• Να μην αρκεστούμε σε έναν συνδικαλισμό της περιγραφής και της καταγγελίας, αλλά να απαιτήσουμε και να συνδιαμορφώσουμε τεκμηριωμένες προτάσεις τόσο για την καθημερινότητά μας όσο και για το μέλλον της εργασίας μας αλλά και της Δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης.
• Να αποδείξουμε ότι δεν μας πείθουν και δεν μας αρκούν οι αλλαγές ταμπέλας και να απαιτήσουμε άλλες λογικές και προσανατολισμό.
• Να ξαναγίνει ο συνδικαλισμός ελκυστικός στα μάτια των νέων συναδέλφων να τον εμπιστευτούν ξανά και να πεισθούν ότι ως εργαλείο τους είναι απαραίτητος. (Ιδιαίτερα τώρα στις εποχές της άγριας επίθεσης στον κόσμο της εργασίας)
• Να σκεφτούμε τρόπους προσέγγισης – εκπροσώπησης – υπεράσπισης των ελαστικά απασχολούμενων συναδέλφων μας (STAGE – 5μηνα – 8μηνα κλπ) αφού πια αποτελούν μια πραγματικότητα για την Δημόσια Διοίκηση αλλά και για το ΙΚΑ – ΕΤΑΜ.
• Να προσπαθήσουμε όλοι μαζί ώστε να ξεκολλήσουν ο συνδικαλισμός αλλά και οι συνάδελφοι από τα στερεότυπα και τις παθογένειες του παρελθόντος, που σε ένα μεγάλο βαθμό ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση.
• Να απαιτήσουμε συνδικάτο γειωμένο στην καθημερινή πραγματικότητα που να απαντά στις αγωνίες των συναδέλφων και όχι απλά έναν ιμάντα διαβίβασης καταγγελιών και αιτημάτων.
• Να συζητήσουμε για την αποτελεσματικότητα των αγώνων μας με την χρήση και άλλων μορφών πάλης – εκτός της ΑΠΕΡΓΙΑΣ – που χρησιμοποιήθηκε (πολλές φορές και καταχρηστικά) δυστυχώς ως το μοναδικό όπλο αντίστασης και τελικά έχασε την ίδια την δύναμή του.
• Να αγωνιστούμε για να μην διαλυθούν και ξεριζωθούν Δημόσια Κοινωνικά Αγαθά όπως Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση, η ίδια η αρχιτεκτονική του Κοινωνικού Κράτους που οικοδομήθηκε μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο με μεγάλη συμβολή και των συνδικάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη.
• Να απαιτήσουμε περισσότερη δημοκρατία ξεκινώντας από την εργασιακή μας καθημερινότητα μέχρι τις διαδικασίες της συνδικαλιστικής μας εκπροσώπησης.
• Να ξανασυζητήσουμε το ”ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ” από το Ενιαίο Ψηφοδέλτιο μέχρι την συγκρότηση ενός διαπαραταξιακού – αντιπροσωπευτικού – αναλογικού προεδρείου, τόσο σαν θέση δημοκρατικής αρχής όσο και για το ότι η συνεχιζόμενη επικινδυνότητα της εργασιακής μας κατάστασης απαιτεί από μόνη της την αυξημένη ενότητα και του συνδικαλιστικού μας χώρου.
