ΔΗΜΟΣΙΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ 
ΣΤΟ ΙΚΑ
ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
ΕΠΙΔΟΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΗ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ο σημερινός εισαγωγικός μισθός στο Δημόσιο των 780 ευρώ μικτά, αποδεικνύει ότι και σήμερα οι δημοσιοϋπαλληλικοί μισθοί βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας και απέχουν πολύ από τις σύγχρονες ανάγκες διαβίωσης.
Οι μειώσεις από το 2009 συνολικά 5,5 μισθών ήταν απανωτές. Καταργήθηκε ο 13ος και 14ος μισθός, μειώθηκαν δραστικά όλα τα επιδόματα, αυξήθηκε ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας και ο ενιαίος ορισμός του σε 40 ώρες χωρίς αντίστοιχη αύξηση του μισθού, υπηρξε εφεδρεία και διαθεσιμότητα, μειώθηκαν οι δαπάνες για υπερωρίες και άλλες πρόσθετες αμοιβές και άλλα. Η μισθολογική δαπάνη μεταξύ των ετών 2009 – 2014 έχει μειωθεί τουλάχιστον κατά 40% (από περίπου 25 δισ. ευρώ το 2009 σε περίπου 15 δισ. ευρώ το 2014), παρασύροντας προς τα κάτω τις αποδοχές χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων .
Η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ (ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ!!!!) που ψήφισε το 3ο μνημόνιο θα φέρει από 1/1/2016 νέο μισθολόγιο που θα θέτει ένα σταθερό ποσοστό επί του ΑΕΠ, το οποίο θα αποτελεί το ανώτατο όριο των μισθολογικών δαπανών. Με αυτό τον τρόπο, μείωση του ΑΕΠ θα σημάνει και μείωση των μισθολογικών δαπανών και αυτό με τη σειρά του θα σημαίνει είτε μείωση των μισθών, είτε ακόμα και απολύσεις.
Θα θεσμοθετήσει μηχανισμό σύνδεσης των μισθών με την «ικανότητα» και την «απόδοση» και ταυτόχρονα να μειώσει το λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος, όπως υπερωρίες, οδοιπορικά, εκτός έδρας, σεμινάρια επιμόρφωσης κ.ά. Πρόθεσή της να διατηρήσει τους μισθούς στα επίπεδα του Δεκέμβρη του 2014.
Επίσης, το νέο μισθολόγιο θα συνδυάζεται με ένα σύστημα αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων και ένα σύστημα μόνιμης κινητικότητας. Όλα μαζί αποτελούν εργαλεία χειραγώγησης των εργαζομένων και συμβάλλουν σε ένα πιο ευέλικτο κράτος σε προσαρμογές που επιβάλλουν κάθε φορά τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και της καπιταλιστικής οικονομίας.
Για να καλύψουν οι κυβερνήσεις όλα τα χρόνια τις ισοπεδωτικές διαφορές ανάμεσα στις κατηγορίες ΠΕ, ΤΕ, ΔΕ, ΥΕ από τα μισθολόγια λιτότητας έδιναν κατά περίπτωση είτε επιδόματα με διάφορες ονομασίες είτε υπερωρίες.
Κύρια όμως μέσα από αυτήν την επιδοματική και επιλεκτική πολιτική υπηρετούσαν την τακτική του διαίρει και βασίλευε, τον πειθαναγκασμό και την χειραγώγηση των υπαλλήλων. Με αυτό τον τρόπο στρέφουν τους χαμηλότερα αμειβόμενους δημόσιους υπαλλήλους ενάντια στους υποτιθέμενους υψηλόμισθούς και αυτούς τους υψηλόμισθούς ενάντια σε άλλους και έτσι όλοι μαζί που εξαιτίας των αντιλαϊκών κυβερνητικών πολιτικών αμείβονται με μισθούς που δεν αντιστοιχούν στις σύγχρονες ανάγκες τους, να μην κατανοούν την ανάγκη να εντάσσονται σε ένα ενιαίο μέτωπο ενάντια στην κοινή αντιλαϊκή πολιτική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του.
Τεράστιες είναι οι ευθύνες των πλειοψηφιών στην ΑΔΕΔΥ που συναίνεσαν όλα αυτά τα χρόνια με αυτές τις κυβερνητικές λογικές. Τεράστιες ευθύνες και της ΠΟΣΕ που είχε εγκλωβίσει την πάλη μας μέσα σε ένα αδιέξοδο επιδοματικό πλαίσιο (Διαχειριστικά λάθη, ΑΟΚ, Οδοιπορικά κ.τ.λ.). Διαπραγματευόταν τις περίφημες υπερωρίες, την πρόσληψη προγραμμάτων ΟΑΕΔ σε αντιστάθμισμα της κάλυψης των κενών οργανικών θέσεων.
Συνάδελφοι μην παραπλανηθείτε από θεωρίες που κυκλοφορούν για διεκδίκηση των μισθολογικών απωλειών μεμονωμένα ανά κατηγορία. Αυτές οι θεωρίες είναι διασπαστικές, καλλιεργούν αυταπάτες μεμονωμένων διεκδικήσεων και γίνονται για ψηφοθηρικούς και μόνο σκοπούς. Επίσης προσφέρουν την καλύτερη υπηρεσία στην κυβερνητική πολιτική με ένα διασπασμένο κίνημα εν όψει μάλιστα και του νέου αντιδραστικού συνδικαλιστικού νόμου που φέρνει το 3ο μνημόνιο (Περιορισμός δικαιώματος απεργιών και διακίνησης ιδεών).
Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα το ΠΑΜΕ συγκρούεται χρόνια με αυτές τις πολιτικές των κυβερνήσεων και της Ε.Ε. και με τους συνδικαλιστικούς τους εκφραστές. Διεκδικεί την επαναφορά των βασικών μισθών στα επίπεδα πριν του 2009. (1200 – 1400 – 1600 – 1800 ευρώ για τις κατηγορίες ΥΕ – ΔΕ – ΤΕ -ΠΕ) και αντίστοιχα στο 80% αυτών των μισθών η κατώτερη σύνταξη. Κατάργηση όλων των επιδομάτων εκτός των κοινωνικών (οικογενειακών – τέκνων κ.τ.λ.).
Συνάδελφοι χρειάζεται ενιαίος αγώνας με κοινωνικές συμμαχίες για αξιοπρεπείς μισθούς, για μια ζωή με δικαιώματα για μας και τα παιδιά μας, για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα υπηρετεί αποκλειστικά τις λαϊκές ανάγκες, απαλλαγμένο από τα δεσμά των μονοπωλίων και της λυκοσυμμαχίας της Ε.Ε. Αν ο αγώνας δεν αποκτήσει τέτοιο προσανατολισμό τίποτα δεν θα γίνει ουσιαστικό.
