ΑΣΥΝΤΑΚΤΟΣ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ
Mία ημέρα μετά την απεργιακή κινητοποίηση της ΑΔΕΔΥ την Τετάρτη 15/7/2015 θέλω να εκφράσω και γραπτώς κάποιες σκέψεις για την τακτική του συνδικαλιστικού κινήματος ολόκληρο το προηγούμενο χρονικό διάστημα που το έχει οδηγήσει σε ένα ΑΣΥΝΤΑΚΤΟ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟ.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι είναι δικαιολογημένη η αντίθεση- κινητοποίηση- απεργία, ημέρες κρίσιμες που σηματοδοτούν βάναυση αλλαγή στη ζωή μας και είναι υποχρέωση και καθήκον η αντίδραση που εμπεριέχεται στους όρους ύπαρξης και λειτουργίας των συνδικάτων.
Οφείλαμε και οφείλουμε, ως εργαζόμενοι προετοιμασμένοι και συντεταγμένοι, να διαφοροποιούμαστε ενεργά στα σκληρά μέτρα που έχουν επιβάλει τα μνημόνια στη χώρα μας τα τελευταία 5 χρόνια χωρίς άμεση διέξοδο και έχουν πλήξει τους εργαζομένους, την κοινωνία, αλλά και τον παραγωγικό ιστό αυτής της χώρας.
Οφείλουμε να απαντάμε δυναμικά σε μια πορεία συνεχούς και επαναλαμβανόμενης φτωχοποίησης και ας γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι η προσπάθεια και ο αγώνας έχει μειωμένες έως ελάχιστες δυνατότητες επιτυχίας ή νίκης.
Τα συνδικάτα και οι ηγεσίες τους όμως δεν οφείλουν, αλλά έχουν την υποχρέωση αφουγκραζόμενοι τη θέληση, την επιθυμία, την κατάσταση, τα αποθέματα κινητοποίησης και δυνατότητας συμμετοχής των εργαζομένων, καθώς κυρίως την οικονομική κατάστασή τους, να μην τους εξαντλούν σε συνεχείς, αχρείαστες, ακόμη και αδικαιολόγητες απεργιακές κινητοποιήσεις που κηρύσσονται από την εμμονή κάποιων παρατάξεων σε ένα διαρκή αγώνα ανατροπής των πάντων και στην πεποίθηση, ότι οι εργαζόμενοι μέσα από τέτοιες τακτικές δράσεις πολιτικοποιούνται, κομματικοποιούνται και εκπαιδεύονται στην αριστερή αντίληψη που επιθυμούν.
Δυστυχώς, τα αποτελέσματα είναι εντελώς ΑΝΤΙΘΕΤΑ. Η χθεσινή ΑΠΕΡΓΙΑ το απέδειξε περίτρανα. Μια ημέρα που έπρεπε η συμμετοχή στην απεργία να είναι καθολική και οι δρόμοι να είναι γεμάτοι, συνέβη ακριβώς το αντίθετο, επισφραγίζοντας για μια ακόμη φορά αυτό που συζητείται σε όλους τους τους χώρους εργασίας. Ότι η ΑΔΕΔΥ χωρίς Προεδρείο ενάμιση χρόνο τώρα, χωρίς στρατηγική και κυρίως χωρίς θέσεις και προτάσεις για τα μεγάλα αδιέξοδα της χώρας, αλλά και της Δημόσιας Διοίκησης δεν εμπνέει ΚΑΝΕΝΑΝ εκτός από μικρές παραταξιακές ομάδες που έχουν την ψευδαίσθηση ότι τώρα πια κυριαρχούν συνδικαλιστικά.
Η κρίση στην κοινωνία που έφεραν τα μνημόνια έδωσε χώρο σε κάποιους που χρόνια δεν τους εμπιστεύονταν οι εργαζόμενοι, να αντλήσουν δυνάμεις οδηγώντας το συνδικαλιστικό κίνημα που διέρχεται πολλά χρόνια κρίσης από συγκεκριμένες επιλογές του στην πλήρη ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ.
Σήμερα που η Συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, παρά τις διαφωνίες των δραχμιστών που επιθυμούν να παρασύρουν και το συνδικαλιστικό κίνημα στην άποψή τους, όπως συνέβη τη Δευτέρα 13/7/2015 στην Ολομέλεια των Ομοσπονδιών της ΑΔΕΔΥ, αντιλήφθηκε ότι είναι μονόδρομος η συμμετοχή μας στην ΕΥΡΩΖΩΝΗ και στο ΕΥΡΩ. Το συνδικαλιστικό κίνημα μετά τις τελευταίες εξελίξεις οφείλει να προτάξει ένα και μόνο ΒΑΣΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ ΩΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ.
Την άμεση έναρξη ενός δημόσιου εθνικού διαλόγου μικρής χρονικής διάρκειας με συμμετοχή κομμάτων του Δημοκρατικού Τόξου και φορέων για τα μεγάλα θέματα που απασχολούν τη χώρα: ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ- ΥΓΕΙΑ- ΠΑΙΔΕΙΑ- ΑΝΕΡΓΙΑ.
Υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες συμφωνίας στα βασικά που θα είναι προαπαιτούμενα εθνικά για άμεση νομοθέτησή τους, έτσι ώστε να διαμορφωθεί ένα νέο πλαίσιο αποδεκτό από όλους.
ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ.
Η ΧΩΡΑ ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΕΤΣΙ.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΙΚΡΟΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ- ΠΑΡΑΤΑΞΙΑΚΕΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ.
ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΛΕΙΑΝΑΝ ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΑ ΤΙΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ.
Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ, ΑΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
